China staat al lang op het verlanglijstje en de vaste club (Nel, Jules, Truus en Peter) gaat er naar toe.
Vanwege het complete programma gaan we met Kras ondanks dat dit een grote groep belooft (het zijn er 36).

Onze reisleider, Michel Lebon echter is goud waard: veel kennis van China, ruime ervaring, goede organisator, perfectionist en prettig in de omgang.

naar Beijing

Het is 26 april 2007, na een treinreis van 2 uur vanuit Eindhoven (hoe krijgt de NS het voor elkaar) gaan we door de bekende molen op Schiphol en vertrekken we rond 10 uur ’s avonds met Southern China Airlines richting Beijing.

Beijing (kennismaking)

Al gauw wordt het boven Siberië weer licht en zo’n 9 uur na het opstijgen is er de touchdown op Beijing Airport. Er wordt de eerste lading yuan gepind, de koers is gemakkelijk (100 yuan is ongeveer 10 euro). Na kennismaking met de reisleider worden de koffers in het gelid gezet (dit is China!) en gaan we per bus door de buitenwijken richting centrum. Het verkeer door de hoogbouw (bijna allemaal zo’n 25 verdiepingen hoog) is druk en chaotisch. Hebben ze wel verkeersregels?
We worden een restaurant binnen geloodst en krijgen eetinstructie waarna we de stokjes onhandig beginnen te hanteren. Maar het eten aan grote ronde tafels waarbij alle gerechten op een draaiplateau staan smaakt heerlijk. Een korte busrit brengt ons naar het tempelcomplex van de hemel. Het is er druk (Chinese toeristen en enkele buitenlanders), we bewonderen niet alleen de mooie kleurrijke tempels maar ook de Chinezen: veelal in groepen, continu foto’s nemen in de meest rare poses, hard roepen, rochelen, voordringen, staren naar die rare buitenlanders, lachen om de grapjes die we maken waarbij de tienermeisjes snel onze harten stelen. We leren over het bouwen zonder spijkers en het lijmen van muren, de rare getallen 9 (die zijn keizerlijk net als draken en gekleurde muren en daken). Veel wil er niet meer in het hoofd, de vermoeidheid laat zich gelden. In het hotel zijn we tevreden met de kamers en het diner. We doen nog even wat boodschappen (cola, water, chips) in een winkel aan de overkant en we worden gruwelijk afgezet (maar dat vermoedden we toen alleen maar).

tempel van de Hemel

dak van de tempel

Chinese muur en Ming-graven

Beijing heeft een uitgebreid wegennet met ringwegen en brede uitvalswegen maar ook veel weggebruikers zodat we veelvuldig stilstaan. Sommigen krijgen heimwee naar het verkeer in de Randstad! Toch lukt het ons om bij de eerste Krasactiviteit te komen: een cloisonné-fabriek. Hier worden met koperdraadjes figuren gemaakt op vazen, schilderijen enz. en de holtes opgevuld met email. Na uitgebreide tijd in de winkel gaat de bus verder. Net als in Beijing is het buiten de stad heel heiig, zicht in de stad ongeveer 500 m, daarbuiten zo’n 3 km. We zijn al bijna in de bergen voordat we ze kunnen zien. Doel is een gerestaureerd stukje van de Chinese muur bij Badaling. We gaan dit indrukwekkende bouwwerk beklimmen en schuifelen met duizenden anderen (voornamelijk Chinezen) omhoog. Naar mate het steiler wordt zijn er minder mensen en is het uitzicht mooier. Ter plekke wordt nog tussen de souvenirwinkels geluncht. Het volgende doel zijn de Ming-graven van Changling met de reusachtige Ling’en hal. We zien de hoge drempels en de schermen achter een deur tegen de boze geesten (die hebben geen benen, kunnen niet over een hoge drempel en geen bochten nemen).

Vlakbij maken we een wandeling over de ‘heilige weg’ met aan weerskanten beelden van dieren en hoogwaardigheidsbekleders, een stemmige weg die eindigt bij een schildpad die je mag aanraken voor een wens. Terug in Bejing gaan we in een restaurant Chinees ;) eten.

in de cloisonné-fabriek

langs de Heilige Weg

bouw voor de olympische spelen

Beijing (Verboden Stad en Zomerpaleis)

De dag begint met het Chinees/Westers ontbijtbuffet en een qua afstand korte rit naar het Plein van de Hemelse Vrede. Het wemelt er van andere toeristen, politie, stillen en verkopers: “hallo lollex (het R van Rollex wil niet), hallo mambla (=pen van Montblanc) enz. enz. Jules wordt bijna agressief tegen een mannetje dat hem echt gaat stalken. Na de groepsfoto gaan we richting de Verboden Stad, Een enorm complex vol hallen, ‘kantoren’, huishoudelijke ruimtes en de verblijven van de bewoners: eunuchen, die de ware machthebbers waren en concubines voor de keizer. Die zat opgesloten in zijn verblijf met als enige rol: bevruchten van de concubines. De gebouwen zijn vergeven van de details die allemaal een betekenis hebben. Kort gezegd moesten ze de boze geesten weghouden en voorspoed en geluk bevorderen. Ondanks het gedrang en de met megafoons uitgeruste Chinese gidsen kunnen we toch heel wat van Michels deskundigheid genieten. Hij weet meer te vertellen dan de Engels sprekende plaatselijke gids. Onze lunch wordt in een restaurant met wel bijzondere wasbakken genuttigd. De middag brengen we door in het Zomerpaleis (yiheyuan), een project van de keizermoeder Cixi, we lopen honderden meters op een pad langs het meer en komen uit bij het marmeren schip dat het failliet van de Chinese marine betekende; namelijk bekostigd uit de begroting van die marine en het ding kan niet eens varen. Dat kan het bootje dat ons terugbrengt gelukkig wel. Yiheyuan ligt in een prachtige omgeving.

plein van de Hemelse Vrede

in de Verboden Stad

verblif van de keizer

herentoilet

zomerpaleis

de boot van Cinxi

naar Datong

Met de bus naar het station Beijingxi (west) – een groot station dat chaotisch aandoet maar goed georganiseerd is. We gaan per trein naar Datong in de provincie Shanxi. Nadat de kaartjes zijn gecontroleerd mag de handbagage door een scanner en wij naar binnen. De grote bagage is al in het hotel opgehaald. In een grote wachtzaal hangen we rond doordat we via een zijingang al vast naar het perron mogen, sneu voor alle andere reizigers die nog in een lange rij wachten. De treinwagon heeft vrij harde banken, 4 plaatsen aan de ene en 6 aan de andere kant. In de buurt van de wc (Franse stijl) is een warmwaterketel voor thee of soep. Het is bijna 1 mei met de daar aansluitende vakantieweek, heel China gaat op pad. Dat zullen we weten. Er zijn nog genoeg staanplaatsen op de balkons en in de gangen, al duurt de treinreis 6 uur! En de handbagage (vaak in de vorm van grote juten zakken) moet natuurlijk ook een plek krijgen. Al gauw wordt het heet, gaan de ventilatoren aan het plafond aan en de ramen open. Toch een hele ervaring als is de communicatie met de medereizigers moeizaam. Even naar het toilet wordt een hele expeditie. Het landschap is stoffig, gelig grauw en saai.
Na aankomst in Datong brengt ons de bus naar het Negendrakenscherm, inderdaad er moeten weer kwade geesten worden geweerd.
In de buurt van het hotel is een avondmarkt, een bezoek geeft de indruk dat men een bezienswaardigheid is. Blijkbaar komen er niet zo veel toeristen, maar dat weerhoudt de handelaren niet om die rare aliens maar eens flink proberen af te zetten.

Negendrakenscherm

vanuit het hotel

'langneuzen !'

Yungang grotten en naar Taiyuan

Versterkt door het druilerige weer is het landschap vol kolenmijnen en de bijhorende nederzetting mistroostig; de busreis gaat naar de Yungang grotten. Dit zijn ondiepe grotten vol Buddha’s en Boddhisatva’s, zo’n 50000 variërend van 4 cm tot 7 m groot. De leeftijd is zo’n 1000 jaar. Ze bieden ons ook beschutting tegen de flinke regenbuien.
Op de terugweg stoppen we bij een restaurant, er is vuurwerk buiten en een trouwerij binnen. In de zijkamers horen we de voortgang van het feest en na afloop van onze lunch wordt er volop gefotografeerd en gefilmd. Chinezen gooien trouwens na het eten alle gerechten door elkaar (“hebben we betaald’) zodat er niets opnieuw kan worden gebruikt, na een trouwerij maken ze er helemaal een grote bende van.
We worden vrijgelaten en duiken allemaal een supermarkt in. Nu pas beseffen we hoe we de laatste dagen zijn afgezet – wat een (lage) prijzen! We hebben ook de plaatselijke spiritus, sorry sterke drank ontdekt. Bij een alcohoolpercentage tussen 40 en 65 % kost een halve liter van het goedje ongeveer 65 cent! Gemixt is het spul redelijk te drinken en promoveert tot slaapmuts voor de rest van de reis.
Bier is vrij slap, wordt bij frisdrank gerekend en het eerste glas (cola, fris, bier) bij een maaltijd is inclusief.
De bus levert ons bij het station af voor de reis naar Taiyuan. Daar mogen we net als alle anderen in de rij staan bewaakt door een spoorwegkenau met fluit, die ons het liefst in rijen van 2 wil opstellen. Chinezen doen dat al uit zich zelf. Na anderhalf uur staan wachten gaat de deur naar het allerheiligste, het perron, open en stormt iedereen op de gang van 2 m breed af. Op het perron staan als verrassing onze koffers, er is geen bagagewagen – zoek het maar uit. Dus de dames gaan de trein in en de heren duwen de boel door de ramen naar binnen. Daarbinnen is weinig plek voor grote koffers, dus die staan nu onder, tussen en naast de banken en vechten met de staplaats-Chinezen om plek. Met de zo ontstane vertraging gaan we weer enkele uren op pad. Bij elk station staat een spoorwegbeamte in de houding, in elke hand een vlaggetje dat naar de grond wijst. Als de trein stopt komen karren langs met eten, vooral potten met instant noodles en als er nog een trein staat dan worden we weer tot bezienswaardigheid. Met de eerdere ervaring slaan we ons goed door de treinreis heen. Het is al donker als wij Taiyuan bereiken, een provinciestad met 'maar' 3 miljoen inwoners.

Jinci en naar Pingyao

De Chineze vakantieweek is aangebroken en dat is goed te merken als we vanuit Taiyuan per bus naar Jinci, een complex met tempels en pagodes in een parkachtige omgeving gaan. Het is er behoorlijk druk. De tempels geven een goed overzicht over de 3 geestelijke stromingen die hun stempel op China drukken: het confucianisme, het taoisme en het boeddhisme.
Een korte rit brengt ons naar de stop voor de lunch: een enorme overdekte hal, zo’n 2 voetbalvelden groot, herbergt een restaurant naast een vakantiepark à la Centerparks. Als je zeevruchten eet worden die er ter plekke uit een groot aquarium gevist.
We sluiten onze excursie af met een bezoek aan het complex van de familie Qiao, een straat met een weerskanten huizen met binnenhofjes en een eigen heuse park. De huizen zijn als museum ingericht een deels gemeubileerd in de tijd van de familie Qiao. De familie was rijk geworden door uitgebreid handel te drijven. Het complex diende ooit als filmset voor “Raising The Red Lantarn”. De weg er naar toe is wederom vergeven van de stalletjes met de ondertussen al bekende prullaria.
De volgende bestemming is Pingyao, een ommuurde stad met smalle straatjes. De bus stopt buiten de muur en een wandeling brengt ons naar ons hotel, Zheng Jia Ke Zhan. Dit is een authentiek gebouwtje rond een binnenhof, de kamers zijn klein met een bed op een gemetselde verhoging.
Jules en Peter gaan in het restaurant nog wat eten en blijken een smakelijke keuze te hebben gemaakt. Voor 4 euro de man hebben ze uitgebreid gegeten en gedronken!

in Jinci

hotel in Pingyao

Pingyao

Een uitgebreide wandeling leidt ons door dit Cultureel Werelderfgoed en om te beginnen in het `openluchtmuseum` van provincie-yamen, dan beklimmen we de zuidelijke stadspoort (de zuidelijke poort was altijd de belangrijkste) en tenslotte de boeddhistische tempel.
We persen ons voor al die bezoeken door de nauwe straatjes waar weliswaar geen auto’s maar wel fietsers, brommers en motors komen, we staan geregeld stil voor de stalletjes en slaan water in, want het is heet! Na het eten staat nog de eerste bank van China op het programma: de Rishengchan bank.
Na van wat vrije tijd te hebben genoten wandelen we tegen de avond naar de bus, die ons terug brengt naar Taiyuan. De Chinese NS heeft besloten om de Intercity niet meer in Pingyao te laten stoppen en wij willen op de nachttrein naar Xi’an. Er wacht ons nog een NS-verrassing: de softsleepers zijn niet beschikbaar en we moeten in de hardsleepers, dat zijn 3 bedden boven elkaar en de privacy bestaat uit een gordijn naar het gangpad. Onze reisleider Michel heeft ook de kaartjes van de bovenste bedden bemachtigd, zodat we onze ‘coupé’s’ niet met luidruchtige Chinezen hoeven te delen. Dit leidt echter tot een uitgebreide discussie met het treinpersonneel en de treinpolitie, maar Michel 'wint'. De nacht is wat onrustig, want alle geluiden dringen ongehinderd door, ook die van de wc-gangers, en dit vieze stukje trein (gat in de grond) ligt naast onze slaapplekken.

de Zuiderpoort

Pingyao vanaf de poort

hardsleeper

Xi'an

Het ochtendritueel is gezien de zeer basale sanitaire voorzieningen eveneens basaal en niet echt fris komen we in Xi’an aan. Het station ligt recht tegenover de imposante stadsmuur. En korte rit brengt ons naar de Grote Ganspagode, een tempelcomplex in een parkachtige omgeving, relatief rustig in zo een grote stad. We krijgen uitleg over de dierenriem en de specifieke kenmerken die bij het dier horen van het jaar waarin we zijn geboren. De lunch nemen we weer eens in een groot restaurant (zelfs met optredens ’s avonds) met een uitgebreid buffet. Na de lunch klimmen we bij een van de poorten op de stadsmuur en kijken we naar de tegenstellingen: de oude muur en de hypermoderne wolkenkrabbers ernaast. Rond 500 n.Chr. was Xi’an de grootste stad van de wereld en startpunt van de zijderoute. Op pad in de islamitische wijk komen we weer eens in een toeristenfuik, de weg naar de moskee. De Chinese gebouwen laten het vermoeden niet opkomen dat het hier om een Islamitisch heiligdom gaat, het minaret, dat er wel moet zijn maar heel klein, hebben we ook niet gezien. Op de terugweg gaat Jules nog een rugzakje kopen en Peter neust tussen de schilderijen op rijstpapier.
Na het opfrissen in het hotel gaan Truus en Peter op stap naar de supermarkt, een uitje dat bijna 2 uur duurt een veel indrukken oplevert, waaronder een flinke discussie tussen klant en winkelpersoneel rondom een gebroken handspiegel.

de stadsmuur

Grote Ganspagode

in het islamitisch complex

Xi'an

Er wordt grote drukte verwacht bij het Terracotta-leger. Toch gaan we eerst langs een verkoopschuur waar de krijgers in alle maten en kleuren de koop zijn, nadat er is uitgelegd hoe de krijgers in elkaar zitten. Het plan om via de achteringang te komen wordt door een agent verijdeld en we gaan in een soort golfkarbusje zitten om snel bij de ingang te komen. Het is er inderdaad druk maar het leger is overweldigend. Elk gezicht is anders en de meeste van de 7000 figuren staan bij elkaar in een grote hal. In een ander gebouw zijn nog bronzen figuren zoals koetsen getrokken door een vierspan. De terugweg gaat weer langs de onvermijdelijke toeristenfuiken en na een korte rit lunchen we naast een mislukte pretpark met namaakpyramides en farao’s en ander soort prul.
Terug in de stad zien we in een zogenaamd folk craft center de bewerking van jade en worden we in de geheimen van die steen ingewijd. Bedoeling is natuurlijk dat we jade aanschaffen in de winkel, we houden het bij de gratis thee.
De dag eindigt op het station, maar nu heel chique in de VIP-lounge voor de reizigers in de softsleeperklasse. Er zijn zachte fauteuils en airco. De trein is ook een hele vooruitgang, met zijn vieren hebben we een eigen coupé met stapelbedden, er staat een kan heet water klaar voor de obligatoire thee of de pot met noedels. De conductrice haalt onze treinkaartjes op, die gaan in een klaarzichtmapje en wij krijgen een pasje. Het is de bedoeling dat we hiermee de deur openen, maar het mechanisme is stuk. De volgende ochtend worden de pasjes weer geruild tegen de treinkaartjes. Niet weggooien, want je moet ze ook bij het verlaten van het station nog laten zien, anders ben je alsnog een zwartrijder!

jadezwijn

VIP lounge

Nanjing

Uitgeslapen komen we in Nanjing aan nadat we kort voor het station de Yangtze-rivier hebben gekruist, al is vanwege de mist het zicht niet zo best. Nanjing (de naam betekent zuidelijke hoofdstad) heeft een ex-nationaal (nu provinciaal) museum met een uitgebreide tentoonstelling van kunstvoorwerpen. Wat later zien we de brug, een van de grote bouwwerken van de vorige eeuw, vanaf een van de torens en krijgen we wat uitleg bij de maquette.
De smog die hier hardnekkig mist wordt genoemd blijft hinderlijk voor het zicht maar houdt de hitte van de zon niet tegen. We kunnen ons wat opfrissen in het mooie Mandarin Hotel voordat een groot deel van de groep een bezoek brengt aan de voetmassage. Een heet voetbad voor het wassen van de voeten en dan bijna een uur een uitgebreide massage. We komen er als herboren vandaan.
Om de hoek van het hotel is ’s het ’s avonds een drukte van het jewelste. De winkels trekken veel publiek, we vinden weer een supermarkt en gaan heel zelfstandig op pad. Net als we beginnen te twijfelen of en vrezen de weg kwijt te zijn, staan we weer voor het hotel.

de Yangtze vanuit de trein

in het provinicaal museum

de brug over de Yangtze

Nanjing en naar Suzhou

Net buiten het centrum van Nanjing zijn groene heuvels en op een ervan is het mausoleum van Dr. Sun Yatsen, de grondlegger van de Chinese republiek. Via trappen kun je er naar boven lopen, het mausoleum is niet bijzonder maar het kijken naar al die Chinezen wel. Na een kort ritje komen we in een ander deel van het park. Een mooie wandeling brengt ons naar een soort wassenbeeldmuseum waar mijlstenen uit de geschiedenis van China worden uitgebeeld.
Dan heeft Kras weer een verkoopparadijs in petto. Er is een meertje waarin zoetwateroesters worden gekweekt, voor de parels natuurlijk, en die zijn in de winkel te koop.
De bus zoekt de snelweg op richting Suzhou. Onderweg bij een wegrestaurant zien we de motor van een vrachtwagen zien reviseren, koopt Peter een wegenatlas (in het Chinees!) en slaan we snoep in voor de rest van de reis. In Suzhou nemen we ons intrek in het Changmen hotel.

bij het mausoleum van Dr. Sun Yatsen

in het 'geschiedenis'-museum

een plaatselijke gids

parkeerplaats langs de snelweg

in Suzhou

Suzhou en Shanghai

Een andere cultureel werelderfgoed is de Lingering Garden in Suzhou. Een bijzonder fraai park waarin de elementen van de Chinese tuinaanleg mooi tot hun recht komen: gebouwen, rotsen, water en planten. In de gebouwen zijn voorstellingen waarbij stukken uit de Chinese opera worden gereciteerd.
De liefhebbers van bonzai-culturen of koi-karpers kunnen hier ook hun hart ophalen. Paden in de tuin zijn kronkelig aangelegd, bruggen hebben een zigzagvorm omdat Chinezen op het detail letten en niet op het grote overzicht, zo heb je steeds een ander standpunt om naar je omgeving te kijken.
Suzhou is het centrum van de zijde-industrie, We bekijken een modelfabriek waar de zijdefabricatie in de opeenvolgende stappen wordt getoond en in een supergrote winkel ernaast worden de producten verkocht. Peter vindt een zijdeschildering naar zijn smaak. Op het terrein dat helemaal op de ontvangst van toeristen ingesteld is kunnen we ook de lunch in de vorm van een buffet gebruiken.
We vertrekken naar het laatste stukje oostwaarts, naar Shanghai. Al kilometers voordat de stad begint wordt de bebouwing dichter om steeds meer over te gaan in hoogbouw, minimaal 25 verdiepingen met er tussendoor nog hogere wolkenkrabbers. Een ongelofelijke stad.
We stoppen om de jade-buddha tempel te bekijken die zijn naam heeft gekregen door 2 figuren van witte jade.
Ons hotel ligt betrekkelijk centraal en we nemen ons intrek op de laag gelegen 13e verdieping. Chinezen zijn waanzinnig bijgelovig, zo is 4 een ongeluksgetal, en 8 een geluksgetal!
Na het invallen van het donker gaat de bus naar de Bund, de weg vol koloniale gebouwen langs de Parelrivier. We schepen in op een rondvaartboot en worden overmeesterd door de verlichte architectuur. Veelzijdig, wisselende lichteffecten, tv-schermen over de hele hoogte van een wolkenkrabber, net een kermis maar toch best mooi.

in The Lingering Gardens

hier wordt zijde gesponnen

in de jade-boeddha tempel

Shanghai

Vlakbij de Bund ligt de Yuyuan (mandarijnen-) tuin, een vergelijkbaar object met de Lingering Garden in Suzhou. We blijven een tijdje hangen bij een mini-orkest dat een openluchtvoorstelling geeft. Voorbij de uitgang van de tuin is een bazaar dat oud oogt maar allemaal nieuwbouw is. Er is een vijver met theehuis en zigzagbrug, de bekende winkels en vooral veel publiek. Opvallend is de gouden nepboom die met rode lintjes is behangen, op elk lintje staat een wens.
De bus verwacht ons langs de werkplaats van de fietsenmaker, dat is een karretje op de stoep. We hebben deze middag vrij, Op een strategisch punt worden we op de Nanjingstraat, de hoofdwinkelstraat van Shanghai losgelaten. We nemen de tijd om richting Volksplein de lopen. We gaan koffie drinken bij McDonalds, nemen verderop een ijsje en kijken naar de bedrijvigheid. Later horen we dat er reisgenoten op de televisietoren zijn geweest, Peter heeft er spijt van dat hij dit idee niet ook heeft gekregen.
Voor ’s avonds hebben we kaarten voor de acrobatiekshow in het Centre theater. Het is een enerverende show vol acrobatieke hoogstandjes.

Yuyuan Garden

boom vol wensen

Chengdu

De zon van gisteren heeft plaats gemaakt voor de bekende ‘mist’. De bus neemt de spiraalbochten van de Nanpu-brug en zet ons in Pudong af bij de eindhalte van de Maglev; dit is een magneetzweeftrein van Duitse makelij die in 7 minuten naar het nieuwe vliegveld aan de kust gaat.
We verheugen ons op de 450 km/h die trein kan gaan, maar de snelheidsmeter blijft bij 300 staan.
Nadat ook de bus met onze bagage is aangekomen checken we in voor de vlucht naar Chengdu.
Na zo’n drie uur zijn we in West-China geland, ook hier is weer de bekende ‘mist’. We gaan meteen door dwars door de stad naar DE bezienswaardigheid: de Research Base of Giant Panda Breeding.

De reuzen slapen meestal, maar doordat een hoogwaardigheidsbekleder op bezoek was geweest werden ze wakker gehouden en kunnen we zien hoe ze lekker buiten gaan liggen om bamboe naar binnen te werken. Ze worden er gefokt, dus ook de kleintjes hangen in de bomen en verderop zijn er ook rode panda’s kleiner en anders van bouw.

Een film laat zien wat het onderzoeksprogramma inhoudt. Nog steeds blij om wat we hebben gezien stoppen we ergens om te eten. We eindigen in het centrum, het Pretty Tianfu hotel. Vlakbij zijn kleine winkels open waar we wat gaan inslaan. Nel en Jules die net als velen in de groep al dagen hoesten gaan met een groepje naar de Chinese doctor/apotheek, die de pols voelt en dan de medicatie bepaalt. De hoestbuien werden door een medereiziger veroorzaakt die het niet de moeite vond er iets aan te doen en bijna iedereen een hoestvakantie bezorgde.

de Maglev trein komt aan

Leshan

Het is wat druilerig als we voor een lange busrit vertrekken naar Leshan. We doen er meer dan 2 uur over de 150 km en schepen in op een boot om een stukje op de Min te varen tot we bij de reuzenboeddha (Dafo) komen. Met 71 m hoogte is dit het grootste Boeddhabeeld na vernietiging van de beelden in Afghanistan. De boeddha is helemaal uit de steen gehakt en kijkt sereen uit over de monding van de Dadu en Qingyi in de Min. In een restaurant langs de rivier lunchen we en waaien nog even uit in het parkje bij de rivier. Langs de snelweg zien we rijstvelden waarop gewerkt wordt en op de heuvels terrasvormige theeplantages. We stoppen bij een centrum waar we thee kunnen proeven en natuurlijk … kopen.
Na de lange busrit zijn we blij even de benen te kunnen strekken en wandelen we naar de winkels bij de Wenshutempel, waar we echter niet slagen, zodat we het weer bij het bekende buurtwinkeltje houden.

Vlak bij het uitgaanscentrum rondom Qingtaistraat is een parkje. We gaan in een halletje zitten om naar een voorstelling te kijken. Voor ons staan kleine tafeltjes waarop theekopjes staan die gevuld worden uit een pot met een tuit van wel 1 m lang. Truus zit langs het gangpad en komt overeen dat ze wordt gemasseerd. Tijdens de voorstelling kruipt de masseur tussen de stoelen om toch te kunnen doorgaan. We zien stukjes uit de opera, schaduwfiguren, een poppenspeler, dans en acrobatiek en muziek met typische instrumenten. Na afloop regent het pijpenstelen, maar met grote paraplu’s worden de mensen naar de bussen begeleid.

allemaal thee

naar Guilin

We verlaten Chengdu en nemen de vlucht naar Guilin, dat is zo’n anderhalf uur vliegen. Tijdens de busrit naar het hotel zien we al de typische karstheuvels die ons aan de mogotes in Cuba laten denken. Even buiten de stad liggen de Rietfluitgrotten. Er is een enorme verscheidenheid van figuren ontstaan door de stalagmieten en stalactieten, er zijn enorme hallen met ondergrondse meertjes. Alles wordt verlicht door veelkleurige lampen, die wat kitscherig aandoen maar wel diepte geven aan het geheel. We verlaten de koelte van de grotten en moeten het weer doen met de plakkerige warmte en de opdringerige straatventers; hier wil men ons voornamelijk fotoboeken verkopen.

Na het inbreken van de nacht nemen we een kijkje bij de aalscholvervissers. De aalscholvers hebben en ring om de nek zodat ze de vis niet doorslikken en zijn getraind om de buit op de boot in te leveren. De vis wordt gelokt met scherpe lampen. We bekijken dit vanuit een boot en gaan dan te voet verder, er is ons een waterval beloofd. Die is er ook, over de hele breedte van het Waterfall Hotel loopt het water vanaf de hoogste verdieping naar beneden, begeleid door muziek uit luidsprekers. Vlakbij ligt het Rongmeer met de 2 pagoden die in het meer staan en fel verlicht zijn. De bomen aan de oevers van het meer worden door veelkleurige schijnwerpers aangestraald. De wandeling brengt ons langs muzikale fonteinen en veelsoortige bruggen. Bij de overgebleven Zuidpoort van de stadsmuur staat een boom waarvan gezegd wordt dat hij 1000 jaar oud is. We lopen nog een tijdje langs het meer in de grote drukte die er heerst, dit is duidelijk een echt Chinees vakantieplezier.

aalscholvervissers

Li rivier

Net buiten de stad ligt een aanlegsteiger waaraan tientallen boten op klandizie wachten. We schepen in en vertrekken onmiddellijk. Het regent, de laaghangende flarden van wolken tussen de bultige heuvels zorgen voor een sfeervol beeld. Het is een karstlandschap waarbij erosie voor het grillige beeld heeft gezorgd. Met elke bocht op de rivier is er weer een nieuwe blik op dit magnifieke landschap. Het verblijf op het bovendek (foto’s, filmen) wordt door de lunch onderbroken.
Na een aantal uren varen zijn we op de eindbestemming: Yangshou. Het is er toeristisch druk, de bekende winkeltjes en een McDonalds, waar we voor de koffie gaan. We gaan met de al bekende golfkarretjes, nu in busformaat, op pad: een stukje platteland. We worden door de straatventers op brommers gevolgd, en bij elke stop proberen ze het opnieuw. We mogen een boerderij binnen en zien de armoedige omstandigheden waarin deze mensen leven. Centraal in het huis staat een soort altaar met een levensgroot portret van Mao. We verbazen ons nog over de 2 doodskisten in de schuur die op de al wat oudere boer en boerin wachten. We kijken naar rijstvelden en waterbuffels en zien de Chinese toeristen zich zittend op bamboevlotjes vermaken.
Terug in Guilin verkennen we de nabije winkelstraatjes.

boerin

boer

Guilin en naar Guangzhou

Yaoshan staat op het programma, een berg die we met een kabelbaan veroveren en die ons een mooi uitzicht op de karstheuvels belooft. Het laatste is door de ‘mist’ beperkt maar wel mooi, het ritje met de kabelbaan is ontspannen. Zo echt Chinees vinden we de relax-muziek uit luidsprekers die op de masten zijn gemonteerd. Vogels zijn er amper te horen, die zijn een lekkernij, zo valt het ook op dat er alleen jonge honden zijn te zien…
We gaan langs uitgebreide grafmonumenten in de heuvels terug naar de stad. Daar komen we in een mooi park langs de rivier uit. We nemen plaats en krijgen uitleg over de kunst van het kalligraferen en het penseelschilderen op rijstpapier. De professor zelf maakt onder ons toeziend oog een klein schilderijtje waarna we in de galerie kunstwerken kunnen aanschaffen. Michel weet een leuk restaurant, we eten en drinken er goed. De vrouwelijke ober aan onze tafel blijft maar sterke drank schenken en met ons proosten, net als wij wordt ze er steeds vrolijker door.
Wij vertrekken naar het station. Hier is het opvallend rustig en we mogen weer naar de VIP-lounge.
De nachttrein naar Guangzhou staat klaar en we nemen onze intrek in een coupe aan een uiteinde van een wagon, zo’n zelfde coupe is ook aan het andere uiteinde. Daartussenin liggen alleen tweebedden-coupe’s, heel bijzonder met zelfs een fauteuil en douche erin.

Guilin vanuit het hotel

op de Yaoshan

grafmonumenten

de professor aan het werk

Guangzhou

Het station van Canton of Guangzhou is enorm en druk net als het plein ervoor. We ploegen ons door de menigte hen en ervaren meteen de plakkerige warmte in die stad. Michel vertrouwt het niet zo dat we een dag vrijgelaten zouden worden en heeft toch nog een programma gemaakt.
Hij neemt ons mee naar de tempel van de Chen familie die opvalt door het veelkleurige en verfijnde houtsnijwerk. Er is ook het Guangdong Folk Art Museum gevestigd zodat we ons wel kunnen vermaken. Truus koopt nog sieraden van kamelenbot die veel lijken op ivoor. We wandelen over een van de straatmarkten waar werkelijk alles te koop is: jonge honden, gedroogde zeepaardjes, zwammen, schildpadjes, vissen, kruiden en veel wat we niet kennen maar dat duidelijk van dierlijke of plantaardige oorsprong is. We steken en snelweg en een brug over en bevinden ons op Shamian eiland met koloniale gebouwen. Dit was net als Hongkong ooit Engels en doet opeens ook heel Europees aan. Langs de rivier waait een verfrissend briesje. Ons hotel, het Lido, ligt aan de Beijing lu, de hoofdwinkelstraat van Guangzhou.
De middag en later de avond brengen we door tussen het winkelende publiek. De winkels zijn zelden vol klanten, de verkopers zijn meestal in grote getallen aanwezig en hebben weinig te doen, op de ene aan de deur na, die door roepen of klappen de aandacht moet trekken.In een achterafstraatje wordt nog een piepklein levensmiddelenwinkel ontdekt, voor het drinken staat naast het hotel een stalletje.
Vanuit het raam van onze kamer op de 29e verdieping hebben we goed zicht op de bouwwerkzaamheden die dag en nacht doorgaan (24/7).

Guangdong Folk Art Museum

Shamian eiland

vanuit het hotel

Hong Kong

Voor weer een hoogtepunt brengt ons de bus naar Panyu. We passeren de grenscontrole en schepen in op een snelle katamaran. Die vaart ons naar Hongkong waar we eerst Immigration en gezondheidscontrole passeren. Het uitzicht vanaf Kowloon op Hongkong Island is overdonderend, de skyline kan zich zeker meten met Manhattan en wordt door de achterliggende bergen nog geaccentueerd. Onze plaatselijke gids heet ons “welcome back to civilization’ (!) en houdt na het passeren van de tunnel onder de haven door een fotostop. We verkennen het uitgestrekte Hongkong Island nog een stukje per bus en gaan dan over de heuvels door naar Aberdeen. Met een bootje vaar je hier tussen de djonken door met op de achtergrond de overdadige hoogbouw.
De heuvelroute leidt langs het huis van Jackie Chan en flatgebouwen met een enorm gat erin om de energiestromen niet te belemmeren (hier wordt conform de leer van feng shui gebouwd) naar Stanley.
Dit is een knus plekje aan een baai aan de zuidkust met natuurlijk de alom tegenwoordige toeristenfuik. We gaan over de grens (Frans) lunchen waarna de bus ons naar een Shopping Mall op Victoria Peak brengt. Op het dak is het uizicht op de haven met aan weerskanten Hongkong en Kowloon en op de achtergrond de New Territories ontzettend mooi. We blijken veel geluk te hebben, want het is voor 85% helder, meestal hebben ze er last van mist.
Na de terugvaart met de katamaran worden we door de Pietjes Precies van de Chinese douane opgehouden, ja we reizen weer opnieuw in en de chauffeur maakt haast om ons in het afgesproken restaurant af te leveren.

naar huis

Een superlange dag breekt aan met de rit naar het Witte wolken vliegveld (Baiyun Airport) van Guangzhou. We checken alles in, doen een lange wandeling door het gebouw en eindigen in de bus naar het vliegtuig dat ons in 3 uur tijd naar Beijing brengt. Op het vliegveld van Beijing moeten we door de douane om later weer op dezelfde stoel in hetzelfde vliegtuig te zitten voor de laatste etappe naar Schiphol. Wat we bij het landen al opmerkten was dat de lucht helder was, geen ‘mist’ zoals we in Beijing hadden meegemaakt. Jammer dat we geen plaats aan het raam hebben.
Op de display zien we dat de tegenwind toeneemt en de reistijd eveneens. Uiteindelijk doen we er anderhalf uur langer over en is het 8 uur ’s avonds als we landen; in China is het al 2 uur ’s nachts en hebben we bijna 11 uur en daarvoor al 3 uur vliegen er op zitten.