15 dagen vanaf 15 oktober 2005 naar dit tropische land, het werd mogelijk dankzij Shoestring, die de reis organiseerde.

Bart vergezelt ons deze keer, verder zijn van de partij: Anouk en Yvo uit Maastricht, Wenze-Albert uit Andel, Carissima en Joeri uit Breda, Marjolein en Mark uit Amsterdam, Edwin uit Hoorn, Sabine uit Schiedam, Grethe en Jaap-Sip uit Dokkum, Paulien uit Schipluiden, Renate en Stefan uit Helmond en last but not least Cindy uit Houten.
De leeftijd ligt zo rond de 30, Bart dus de jongste en wij met afstand de oudsten.

Op de overnachtingsplaatsen blijven we steeds 2 nachten, met uitzondering van Tamarindo, daar zijn het er 3.
We verplaatsen ons per bus met een vaste chauffeur en reisleider.

naar San José

Herfstvakantie! Dat is goed te merken in de trein naar Schiphol. Op de vluchthaven krijgen we de reispapieren en gaan door de bekende procedure. Stiekem gluren we naar kofferlabels van Shoestring, om te zien wie nog in onze groep zit.
De kist van Martinair gaat eerst 9 ½ uur naar Miami, daar stappen we over naar een kleiner toestel voor 3 ½ uur naar San José. Het is al donker als we op een natte baan landen. Buiten wacht onze gids Diego. De koffers gaan in de bus en we maken kennis met onze vaste chauffeur Randall, helaas spreekt hij alleen Spaans.
Na een half uur stoppen we voor hotel Europa in hartje San José en installeren ons op de kamer. Moe van de reis liggen we al gauw onder de dekens.

Diego en Randall

de bus

San José

In de eetzaal wacht een Costaricaans ontbijt op ons, met rijst en zwarte bonen, roerei, pannenkoeken, verse papaja, ananas en meloen, daarbij verse vruchtensap en uiteraard koffie! Diego geeft in een zaaltje uitleg over de reis en nog wat praktische info en dan gaan we op pad om San José te verkennen. Eerst belagen we een pinautomaat die niet alleen colones maar ook Amerikaanse dollars kan uitspugen.
Je kunt overal in colones of dollars betalen, het laatste is wel minder voordelig.
Het is weliswaar zondag, maar de winkels zijn gewoon open en het is druk op de trottoirs en vol taxi’s en bussen op de weg. Het stratenpatroon is simpel (schaakbord zoals zo veel Amerikaanse steden). Nadat we wat boodschappen hebben gedaan in een Automercado (supermarkt) nemen we de stadsbus naar een buitenwijk met een groot overdekt winkelcentrum. Het is er heel druk en heel centroamericano. Op de terugweg zien we de enige trein in het land als en tram over de weg rijden en lopen de voetgangerszone door op zoek naar voetbalshirtjes. Helaas lukt het niet om het gewenste shirtje te bemachtigen.
We maken kennis met het verschijnsel tropische bui en Peter maakt dankbaar gebruik van de eerder aangeschafte paraplu.

hotel

San José - Punta Cocles

Een deel van de groep is al vroeg vertrokken, ze gaan raften en voegen zich ’s avonds weer bij ons. De bus brengt ons door het nationale park Braulio Carrillo dat hoger ligt dan San José. Onmiddellijk wijzigt de flora, de temperatuur is aangenaam koel. De bus daalt nu naar het laagland in het oosten en de vegetatie wordt tropisch, de temperatuur ook. We stoppen een aantal keren om luiaards te bespieden. We verfrissen ons bij een wegrestaurantje, een zogenaamde soda, waar alles buiten in de schaduw gebeurt: plassen, eten, drinken, voorraad inslaan, roken.
Bij Limón bereiken we de kust van de Carabische zee en rijden langs de kustlijn zuidwaarts richting Puerto Viejo. De weg is niet meer geasfalteerd en de gemiddelde snelheid daalt enorm.
Ons hotel bestaat uit losse huisjes in een parkachtige omgeving midden in het oerwoud. De vochtige warmte en de geluiden begroeten ons. Een korte wandeling waarbij we door brulapen worden bekogeld brengt ons naar de zee. Helaas – geen verkoeling, de zee is 32 graden warm! Ook de tropische bui is een warme regen en het zwembad van het hotel is even warm als de zee.
Alleen de airco (heet hier aircon) op de kamer brengt koelte.

Parque Braulio Carrillo

luiaard

Manzanillo

We zijn al vroeg wakker en drinken koffie op de veranda voor onze hut en zien de brulapen verderop bezig in de bomen. Er zijn eekhoorntjes en vooral veel vogels en insecten waaronder prachtige spinnen. Na het ontbijt brengt ons de bus naar Manzanillo, onderweg stoppen we voor de apen, waarbij Peter zijn voet verstuikt.
In Manzanillo eindigt de weg, is er een restaurant en enkele huizen, verderop is alleen nog jungle en de grens met Panama. Terwijl Bart gaat snorkelen nestelen Truus en Peter zich onder de palmbomen. Het is heet en de zee net zo warm als bij het hotel. Als de snorkelaars terug zijn klimt Bart in een boom en oogst cocosnoten. Zo vers hebben we ze nog niet gegeten. De echte lunch eten we in het restaurant (lekker sea food).
's Middags gaan we wat ontspannen op het terrein van het hotel en Peter verzorgt zijn voet.

’s Avonds gaan we met de bus naar Puerto Viejo, het enige wat grotere dorp met wat winkels en restaurantjes. Naast verse vruchtensappen en de vooral bij de jeugd in trek zijnde cocktails is er natuurlijk ook Imperial, het plaatselijke bier.

op de veranda

Punta Cocles - Fortuna

In de bus worden levendig ervaringen uitgewisseld en wordt alles overgoten door een Middenamerikaans sausje van het plaatselijke radiostation. De reis brengt ons op dezelfde weg terug richting San José, maar we buigen in noordwestelijke richting af en klimmen naar bergachtiger gebied. Tropische buien in de namiddag begeleiden ons naar Fortuna.
In het plaatsje kunnen boodschappen worden gedaan, is er een Internetcafé en vooral het uitzicht op de alles overheersende vulkaan Arenal.
De top komt wat uit de wolken en we besluiten meteen door te rijden naar de andere kant van de berg. In de invallende schemering kunnen we de lavabrokken die door de vulkaan worden uitgestoten de helling naar beneden zien stuiteren waarbij ze vaak uiteenspatten als een vuurwerk. Andere brokstukken zijn kleiner en bedekken een heel stuk van de helling. Steeds hoor je gerommel als de enorme lavablokken neerkomen. Een geweldig schouwspel! Op de terugweg zien we veel vuurvliegjes op de velden.
We eten in het restaurant van het hotel, een lekker buffet (lomito - rund, pollo - kip, arrozo - rijst enz.), en kunnen dankzij de airco weer heerlijk slapen.

in Limón

Fortuna

meer Arenal

Fortuna en Caño Negro

Randall brengt ons naar Los Chiles, een grensplaatsje met Nicaragua waar we ontbijten. Daarna schepen we ons verderop in om de Caño Negro af te varen. Langs de oever is van alles te zien: kaaimanen, ibissen, iguana’s, vleermuizen en vooral veel vogels. De boot gaat nog de grens over naar Nicaragua om apen te kijken, maar die hebben daar niet zo’n zin in.
Terug aan wal doen we ons tegoed aan een lunch in het restaurant. Op de terugweg naar het hotel is er een stop bij een café, de eigenaar voert iguana’s en die zijn er dan ook volop te zien. Vrijwel roerloos liggen ze op de takken van de bomen naast het café.
Een deel van de groep gaat naar de hete bronnen om te badderen, we blijven in hotel achter en vermaken ons uitstekend met het koele water in het zwembad.
Een taxi brengt ons naar het hotel met de warme baden. Het is ondertussen donker en weer tijd voor het schouwspel van de lavabrokken. We gaan zelfs op de bagagerek boven op de bus staan om beter zicht te hebben.
Eten doen we tijdens een typisch vermaak: karaoke. Behalve door Diego en Randall wordt ook door mensen uit de groep gezongen, alhoewel de vertolking van een nummer van Queen de benaming zingen niet verdient – maar dat mocht de pret niet drukken. De bijdragen van het lokale publiek waren vooral Spaanstalig en niet helemaal onze smaak.

Caño Negro

iguana's

Fortuna - Monteverde

Redelijk vroeg is er ontbijt en gaat de bagage weer op het dak van de bus.
Bij de stuwdam van het meer van Arenal stoppen we voor een laatste blik op de vulkaan, die weer volop bezig is, verraden door de rookpluimpjes.
De hurricane Wilma die verderop behoorlijk huishoudt heeft voor ons flinke regenbuien in petto, 2 bruggen zijn weggeslagen maar Diego heeft een schets voor een omleiding.
Terwijl het asfalt ophoudt en de weg versmalt tot een beter karrenspoor neemt de regen in hevigheid toe, het lijkt wel alsof een reusachtige brandweerspuit is opengezet.
Kilometers gaat het bergop en bergaf, soms stapvoets, de weg wordt af en toe een beekje en hindernissen moeten met een aanloop worden genomen. De weg zal later worden omgedoopt in de ho-ho Randall road: ergens rijdt Randall achteruit en heeft een stilstaande bestelwagen niet gezien – iedereen roept ho-ho! Maar dat betekent in Costa Rica niet alto! (stop). Gevolg is een klein deukje en een kapot achterlicht op de bus. Gelukkig viel de krakkenmikkige bestelauto niet uit elkaar.
In de stromende regen bereiken we Monteverde en snappen nu waarom er t-shirts worden verkocht met de opdruk: “I survived the road to Monteverde”.
’s Avonds is er pizza in het restaurant van het hotel en bij terugkomst staan katten klaar die op onze kamer willen, met wat aaien en brood worden ze buiten gehouden.
Monteverde ligt hoog in de bergen en het is er relatief koel (ca. 20 graden), om te slapen heb je geen airco nodig, wel is er het ruisen van de regen.

Monteverde

Terwijl de bus naar het startpunt van de activiteiten rijdt (stapvoets vanwege de kuilen en de modder), stopt de regen. Iedereen wordt voorzien van de nodige uitmonstering en vertrekt met busjes voor een canopy: via staalkabels rolt men van boomtop naar boomtop. Truus en Peter hebben daar niet zo zin in en gaan naar de dichtbij gelegen kolibri-tuin. Het klaargezette suikerwater lokt de vogels die dan ook dicht langs je heen scheren en goed te zien zijn bij de voederplaatsen. Nadat iedereen weer terug is van de canopytour “hartstikke gaaf!”, wordt er geluncht en vertrekken we voor de skywalk.
Via loopbruggen kun je ter hoogte van de boomtoppen en heel andere kijk op de cloud forest hebben. Echt een hoogtepunt van de reis! Na enige tijd gaan echter de hemelse brandweerslangen vol open en ondanks regenkleding worden we nat tot op het bot. Helaas is filmen en fotograferen niet meer bij omdat de apparatuur niet droog te houden valt. Peter negeert zijn verzwikte voet en loopt ook de hele toer, wel op zijn tempo.
Omdat de koffers de vorige dag behoorlijk nat zijn geworden (bij Truus is alle kleding nat of vochtig) en we vandaag ook als verzopen muizen terugkomen doen we verwoede pogingen om spullen te drogen, maar bij een luchtvochtigheid van bijna 100% is dit zinloos.
’s Avonds nemen we onze bus om in een restaurant in het dorp te eten, specialiteit: lomito’s (heel groot en lekker).

Bart doet aan canopy

kolibri

skywalk

Monteverde - Rincon de la Vieja

De koffers zijn nu in plastic verpakt om het verder droog te houden. De 30 km van Monteverde naar de Panamerican Highway kosten ons zo’n 2 uur, al is die weg stukken beter dan de ho-ho Randell road, toch is dit de weg waar de t-shirts over gaan.
Helaas is de Panamericana ook niet veel soeps: reusachtige gaten in de weg dwingen het verkeer steeds naar de andere kant zodat je voortdurend over de weg slingert. In Liberia, de hoofdstad van de noordelijke provincie Guanacaste stoppen we: internetten, lunchen, boodschappen doen en bellen. Voor het vertrek moet Randall nog in zijn bus inbreken omdat hij de sleutel in het contact heeft laten zitten en de deur dicht heeft gegooid.
Onze eigenlijke bestemming is niet bereikbaar, de regen heeft de weg onbegaanbaar gemaakt. Diego heeft alles kunnen omboeken, al is het de eerste nacht wat inschikken – mensen met een eenpersoonskamer moet samen op een kamer.
Randall heeft zijn stuurmanskunst weer nodig. De hacienda … bestaat uit lage gebouwen waarin de kamers liggen, die al snel vol vochtige kleren hangen. Voor de kamers zijn zitjes die overdekt zijn, daar is het goed te verblijven en droog tijdens buien. Truus en Bart gaan wandelen en Peter neemt nog een duik in het zwembad (niet letterlijk bij max. 1,60 m diepte). Ook wij slapen hier met z’n drieën op een kamer.

Rincon de la Vieja

De ochtend gaat Bart nog eens canopyen, nu over canyons begeleidt door klauterpartijen en ‘abseilen’. Anderen uit de groep gaan paard rijden of verderop een modderbad nemen. Truus en Peter maken een wandeling naar een waterval, helaas zijn er niet zo veel dieren te zien (of ze zijn er wel maar we ontdekken ze niet). Omdat de weg verderop gestremd is kan de oorspronkelijk geplande wandeling op de vlanken van de vulkan Rincon de la Vieja niet doorgaan en zien we ook de vulkanische verschijnselen zoals zwavelpluimen, geisers en hete modder niet.
Tijdens de ‘happy hour’ is er een plaatselijk marimba-orkest en ook deze avond wordt er in het restaurant van het hotel gegeten (een buffet). Daarna komen we zonder de reisbegeleiders bij elkaar om t-shirts te versieren en te tekenen omdat Diego en Randall de volgende dag terug gaan nadat ze ons hebben afgeleverd in het hotel.

Rincon de la Vieja - Tamarindo

Kort na vertrek stoppen we – speeches en het overhandigen van de t-shirts en de enveloppen met de tips. We maken grondig kennis met de Costaricaanse wegen, we doen een sanitaire stop bij een soda (graag in de rij), kijken naar de weilanden en soms ook de weg die in rivieren zijn veranderd en bereiken tenslotte het wonder (El Milagro), ons hotel in Tamarindo. Na het maken van de groepsfoto vertrekken de reisbegeleiders en kunnen we met vragen terecht bij een andere gids van Shoestring: Marco. Hij raadt ons de gewenste tour naar de reuzeschildpadden af; ze zijn er niet en er wordt alleen veel geld uit je zak geklopt voor een boottochtje, er valt niets te zien. Wel kan er een prijzige zeiltocht met een katamaraan worden gedaan. Te laat horen we dat die info niet klopt - helaas missen we de 'turtles' (ca. 1,50 m groot!)
De surfers hebben hun honk bij een restaurant dat adverteert met “nachos as big as your ass”. Peter toetst die bewering en krijgt de portie niet op. Het hotel bestaat uit losse huisjes met zitjes op een overdekte veranda. Het is er warm en heerlijk om buiten te zitten, er zijn echter wel muggen en die steken ondanks Deet!

de t-shirts

op het terras van het hotel

Tamarindo (dag 1)

's Ochtends is er ophef: er is van diverse veranda’s kleding en schoeisel gestolen en bij Paulien is er ingebroken en zijn geld, bankpasjes en creditcard weg. Later op de dag komen zelfs twee agenten kijken! Het hotel verzorgt iedereen van een sleutel voor de kluis op de kamers, echt inbraakveilig zijn de huisjes niet.
Tijd voor het strand! De zee is gelukkig niet zo warm en de brekende golven zijn niet alleen leuk voor de talrijke surfers maar ook voor de zwemmers. Na een uur gaan we weer, de tropische zon brandt genadeloos, de after-sun is echt nodig. In het dorpje worden wat boodschappen gedaan, echt veel is er niet te doen. We brengen de middag lekker rustig door op onze veranda, anderen van de groep gaan surfles nemen.
We lopen nog een keer terug naar het strand en worden beloond met een schitterende zonsondergang. Doordat er bewolking is blijft het nog een hele tijd ‘nagloeien’.
Voor het eten zoeken we ’s avonds en goede soda op, ze hebben er ook lekkere vruchtensappen en milkshakes.

Tamarindo (dag 2)

We besluiten om meteen na het onbijt naar het strand te gaan, dan is er nog voldoende schaduw. De rest van de dag doen we heerlijk niets – tijd om wat te lezen, te kaarten, te kletsen en zo langzaam komt het gevoel op dat dit de laatste (echte) vakantiedag is.
’s Middags gaan we naar het buurhotel dat mooi op een heuvel ligt met prachtige uitzicht op de zee en een zwembad bij de bar. We komen er voor de toekans die samen met herrie schoppende papegaaien in een kooi zitten. Verder zijn er nog honden en een hert, het doet allemaal wat ‘zielig’ aan, als je zo veel dieren in de natuur hebt gezien wil je ze liever niet in een kooi hebben.
De zonsondergang is mooi maar minder dan de dag ervoor. De soda van gisteren beviel zo goed dat we er terug gaan om te eten. We stellen vast dat de twee dagen hier in Tamarindo de enige dagen waren waarop we geen regen hebben gezien.

Tamarindo - San José

Tegen de middag komt de bus ons ophalen met als chauffeur: Randall! Dit wordt een lange dag in de bus. Het eerste doel is Santa Cruz, want daar is een politiebureau waar Paulien officieel aangifte kan doen van de diefstal. De weg daar naar toe is van de bekende kuilenkwaliteit, het plaatsje is een aardig klein provinciestadje.
Er is zelfs een Chinees en we kunnen het niet laten daar tjap tjoy te bestellen, de smaak valt echter tegen.
Gelukkig is de weg verder geasfalteerd en niet eens zo slecht. Via een brug verlaten we het schiereiland Nicoya en komen weer uit op de Panamericana. In de buurt van Punta Arenas is er file – de weg is zo slecht, het asfalt is volledig verdwenen en de kuilen te diep om er doorheen te rijden dat het verkeer in beide richtingen gebruik moet maken van de slingerroute er tussen door. Ondertussen laten de tropische buien zich weer gelden en begint te avondschemering.
Op verzoek stoppen we bij een handelsschuur voor Costaricaanse (souvenier)spullen en er wordt daar zelfs een schommelstoel gekocht. Het pakket gaat in de bus en een andere chauffeur neemt het over. Nu blijken pas de kwaliteiten van Randall als rustige chauffeur, de nieuwe man rijdt agressief, houdt continu links, kleeft, seint met zijn lichten, is ongeduldig enz. We zijn er niet blij mee al levert hij ons behouden af bij het al bekende hotel Europa.

naar huis

's Ochtends is er na het ontbijt even tijd om de stad in te gaan en nog wat laatste boodschappen te doen: sigaretten voor Bart (met € 10 per slof goedkoop), een blikje Imperial voor Tim en nog wat lekkers van de bakker voor ons allemaal. Om 11 uur gaan de koffers door het achterraam in de bus en brengt Randall ons naar het vliegveld.
Met 1 uur vertraging vertrekken we naar Miami waarbij we onderweg mooi zicht krijgen op de hurricane Beta die op Nicaragua afstormt.
In Miami is het bij de landing al donker en gaan we weer door de gebruikelijke procedure heen. We kunnen door de vertraging onmiddellijk boarden en zitten dus al snel weer in de Boeing 767 naar Amsterdam.
Over zo’n vlucht is niet veel interessants te vertellen, het is er warm, krap en schiet niet op. Truus heeft wat kunnen slapen, Bart en Peter niet. Door de jetstream voortgejaagd wordt de vertraging ingelopen en is er volgens schema om 11 uur de touchdown op Schiphol.
Omdat Duivendrecht gestremd is besluiten we de trein via Rotterdam te nemen. In Den Haag stappen we op Hollandsch Spoor uit om de aansluiting naar Eindhoven te nemen en laat Peter zijn rugzak in de trein liggen – met daarin de videocamera en de imagetank met foto’s. Hoera!? Gelukkig is daar spoorwegpolitie en wordt er onmiddellijk actie genomen: geweldig! Een half uur later kunnen we de rugzak in Rotterdam bij de spoorwegpolitie ophalen. Om 3 uur zijn we weer in Eindhoven en staan Anke en Stefan met de auto klaar.

hurricane Beta