Hegemanns in Southwest USA

Ons reisgezelschap bestaat uit Nel, Jules, Truus en Peter.

En hier de route die we hebben afgelegd:

kaart

naar San Francisco

Tijdig gewaarschuwd dat het vliegtuig 2 uur later vertrekt komen we op ons gemaak naar Schiphol en om 13.30 uur vertrekken we.
Met een iets zuidelijker route vanwege de IJslandse aswolk hebben we een prachtig zicht op het zuidpunt van Groenland en later de eindeloze ijsvlakten van noordelijk Canada en de Hudsonbaai.
Ook de Rockies tonen zich van hun beste kant met veel sneeuw op de hogere gedeelten en precies op tijd landen we in San Francisco.
FOX vakanties heeft alles goed georganiseerd en een shuttlebus brengt ons naar het hotel vlak bij Fisherman's Wharf.
Nadat we ons hebben geïnstalleerd doen we eerste boodschappen bij een pomp door gebrek aan winkels in de buurt.

San Francisco (dag 1)

Na een uitgebreid ontbijt lopen we door de regen Lombard Street stijl omhoog naar de Russian Hill, waar de "crookedest street of the world' naar beneden kronkelt.We zien een streetcar langs komen met veel gekreun en gebengel.
Het is niet ver naar Fisherman's Wharf, een echt toeristencentrum met de bijbehorende winkeltjes, restaurants en een van oorsprong Italiaanse verkoper van fotomateriaal die Jules langdurig probeert van alles te verkopen.
De rest wandelt ondertussen door naar Pier 39, vergaapt zich aan de zeehonden en koopt gezamenlijk kaartjes voor de boot naar Alcatraz.
Het regenen is gelukkig over gegaan in buien, er staat echter een behoorlijk stevige wind.
ticket Alcatraz is alleszins de moeite waard. Uitgerust met een walkman met Nederlandstalige uitleg struinen we door het gevangeniscomplex en zijn blij met het vooruitzicht dat wíj straks gewoon met de boot terug kunnen naar het vaste land.
Tijdens ons verblijf op het gevangeniseiland is de lucht wat geklaard en kunnen we de Golden Gatebrug zelfs redelijk goed zien. Op Pier 39 gaan we aan de fish 'n'chips en daarna wandelen we langs de baai richting Presidio en komen een supermarkt tegen.
Nog bekend met de prijzen van een aantal jaren geleden (laag) schrikken we van het prijsniveau dat heel wat hoger ligt dan in Nederland.
Met de aanwinst sjouwen we naar het hotel. Nog wat moe van de reis en de eerste dag zijn we al vroeg onder de veren.

Frisco vanaf Alcatraz

weinig comfortabel, zo'n cel

de moeder aller hangbruggen

San Francisco (dag 2)

ticket De weergoden zijn ons blijkbaar vriendelijker gezind en we doen een wandeling naar Hyde Street, het eindpunt van de streetcar. We stappen op en maken een leuke tocht over de Russian Hill door Hyde Street tot aan Union Square. Op dit centrale plein onderhandelen we over de prijs van een stadstoer en stappen op een open top hop on hop off bus voor een stadsrondrit.
Deze brengt ons door het centrum langs het stadhuis en de Alamo Square naar het Golden Gate Park met zijn Japanse theetuin en dan door naar de brug, de Golden Gate brug natuurlijk. Het begint te regenen en wel zo hard dat we graag de open top verlaten. Na een lus gaat de het weer de brug over en door Presidio naar de Fishermans's Wharf. We kunnen weer naar het bovendek en via de Columbus Avenue en de Chinese wijk gaat het terug richting Union Square.
We stappen uit om de Chinese wijk in te lopen. Na verloop van tijd verandert het karakter van de winkels en de restaurants en zijn we in de Italiaanse wijk beland. De rood-wit-groene banden rond de lantaarnpalen laten geen twijfel toe.
Uiteindelijk zijn we weer op Jefferson Street aan de Wharf en doen we ons bij Boudin tegoed aan een lokale specialiteit: Clam Chowder, een soort vissoep in een kom van brooddeeg - heel lekker.
Ondertussen schijnt de zon volop en we besluiten de bustoer over te doen. Je weet nu meer wat te verwachten en kunt beter kijken. Dat gaat prima tot aan de brug... het begint weer hard te regenen.
In de buurt van het hotel stappen we uit en sluiten deze prachtige dag af.

naar Monterey

We nemen de tijd voor het ontbijt en het inpakken; Jules en Peter wandelen naar het kantoor van Hertz voor de huurauto: een naar onze maatstaven enorme bak - een Ford Explorer 4x4, V6 met 4 liter motor, een zee van ruimte, alles elektrisch (ok, de deuren niet), satellietradio en pas 5500 mijl op de teller.
We toeren naar het hotel, laden in en rijden op ons gemak door San Francisco richting de kustweg nr. 1.
Deze weg slingert zich langs de rotskust aan de Pacifische oceaan en geeft Peter goed de kans om de auto te leren kennen.
Onderweg zoeken we een picknickplaats, dat valt tegen. Of er is bebouwing of een nationaal park waarvoor entrée moet worden betaald. Wat teleurgesteld gaan we naar een pomp voor de wc en de koffie uit de automaat.
Uiteindelijk komen we in Monterey in ons hotel Casa Munras. Na een maaltijd op de kamer rijden we de stad in en lopen door Cannery Row met de bijbehorende toeristenfuiken. We koersen verder door de nog heel Spaans aandoende binnenstad en keren met een rondje terug.

onze auto en chauffeur

aan de Pacifische kust

Tiffany in een café

naar Mariposa

Peter was graag naar het Monterey Bay Aquarium gegaan, helaas openen de deuren pas om 10 uur en heb je toch wel 3 uur nodig om het een en ander te zien. Een te groot aanslag op het dagprogramma.
We verlaten Monterey op de weg nr.1 en rijden naar San Juan Bautista. Daar is een Spaanse missie waar we na een rondgang langs het grote grasveld picknicken. Overal staan schoolbussen die de kinderen naar de State Historic Park hebben gebracht.
De zon schijnt volop en we genieten. De rit gaat verder langs het San Luis Reservoir, onze volgende stop.Het rijden gaat heel goed met gedisciplineerde en hoffelijke verkeersgenoten.
Voorbij Merced doemen de uitlopers van de Rocky Mountains op met sneeuw op de hogere toppen.
in Mariposa nemen we onze intrek en zitten vanwege het lekkere weer zelfs nog buiten voor de deur.

Mission Teaching Center

Mariposa: avondlicht in de dennen

Yosemite N.P en naar Fresno

Al vroeg vertrekken we naar het Yosemite National Park en we zijn op deze zaterdag niet de enigen. Het grootste gedeelte van de weg door het park loopt in een lus met eenrichtigsverkeer. Dikwijls stoppen we om het landschap in ons op te nemen en de fototoestellen hun werk te laten doen.
In Yosemite Village parkeren we en wandelen naar de prachtige Yosemite Falls, die we al van een afstand hebben zien vallen.
Dichtbij zie je weliswaar maar de laatste 100 m, maar het blijft indrukwekkend. Tussen de bomen ligt wat sneeuw en het is er ook frisjes. Verderop spotten we nog wat herten langs de weg. Er wacht nog een waterval, het is er zo druk dat we de auto verderop langs de weg moeten zetten. Deze Bridalveil Falls (bruidsluier waterval) doet zijn naam eer aan, het water spat uit elkaar en het zicht wordt als door een sluier bemoelijkt. Uiteraard wordt je er ook behoorlijk nat van.
We gaan het dal uit maar niet voordat we voor de tunnel nog van een prachtig uitzicht genieten. De grote sneeuwhopen langs de weg en in de bossen laten het al vermoeden: de weg naar Glacier Point is afgesloten. Verderop gaan we picknicken voordat we doorrijden naar Fresno. Naar de boodschappen nemen we ons intrek in het Radisson Hotel, bevolkt door veel (wat oudere) vrouwelijke leerkrachten die daar een congres houden.

Yosemite Falls (bovenste deel)

naar Las Vegas

Een lange reisdag, met zo'n 400 mijl voor de boeg gaan we de freeway op en even later weer af vanwege een brandend waarschuwingslampje. De auto vraagt om een servicebeurt en na telefonisch contact met Hertz mogen we dit gewoon ignoreren.
We rijden door de landbouwgebieden van de Californische laagvlakte en voorbij Bakersfield wordt het droger en gaan we de bergen in. De bergen gaan over in een vlakker gebied, de Mojave woestijn. Het is er droog en dor. We passeren de enorme Edwards Air Base, zien kilometerlange goederentreinen, gaan voorbij Barstow, een verkeersknooppunt in 'the middel of nowhere'. Daar gaat het verder over de I-15, het verkeer is er behoorlijk druk, aan de overkant (gelukkig daar) staat er zelfs een enorme file. Nadat we een tijdje op een parkeerplaats hebben gerust is er de drukte ook wat minder geworden en rijden we relaxed door tot aan de grens van Nevada. Daar ligt het plaatsje Primm: 5 huizen, een pomp, wat fastfoodketens en vooral enorme gokpaleisen met een Disney- of Eftelingachtige uitstraling. Nog even doorrijden en in de verte zien we al het superlatief van gekkigheid opdoemen: Las Vegas. De snelweg gaat langs de achterkant van 'the strip' waaraan alle gokpaleisen liggen. Ons hotel ligt redelijk centraal aan de Paradise Road waar de monorail overheen gaat. Voor het eten is het de Mac op loopafstand, genoeg gereden vandaag.

Las Vegas

In de prachtige ochtendzon verlaten we Las Vegas en gaan via Boulder City naar de Hoover Dam. In het Visitor Center ziet Jules een hoed, koopt hem niet en heeft er later veel spijt van. We parkeren aan de overkant (die ligt in Arizona) en lopen terug over de dam. Een indrukwekkend bouwwerk, overal camera's en security maar een mooi zicht op de diepe canyon en de nieuwbouwbrug erover heen. De weg gaat terug naar LV en we stoppen bij een grote supermarkt van food4all, een soort super-Lidl. Nadat de kofferbak gevuld is zijn onze magen aan de beurt bij een Chinees: "eat as much as you can" voor $ 8,-. Met bolle buiken gaan we naar LV Noord, de 'oude stad' waar langs de voetgangerszone op Fremont Street de eerste gokpaleisen zijn neergezet. Je kunt er al met 1 cent terecht! Meisjes met korte rokjes en topjes proberen je naar binnen te lokken. We kunnen de verleiding weerstaan maar kijken onze ogen uit. Bij een stalletje worden nog wat sieraden meegenomen en dan gaat het gebeuren: cruisen op the Strip. Het is net een grote kermis, maar vooral ook echt Amerikaans: veel, groot en druk. Alles staat door elkaar: New York, Venetië, Parijs, MGM, piraten, Luxor, rollercoasters, enz. enz.
Na een kleine broodmaaltijd (volle buiken van de Chinees!) gaan we in het donker opnieuw cruisen, de verlichting maakt het geheel nog drukker en bonter.

Zion NP en naar Bryce Canyon

Tijd om de drukke stad te verlaten en via de I-15 weer naar de woestijnachtige omgeving richting noorden te gaan. We stoppen, zien de eerste prairie dogs (soort knabbel en babbel), overal luieren hagedissen in de zon. We gaan van de freeway af en de bergen in. De auto wordt achtergelaten op het parkeerterrein van de Visitor Center, een shuttlebus neemt ons mee naar de Scenic Drive van het Zion N.P., die voor ander verkeer is afgesloten. De vaak voorover hangende rotswanden nodigen her en der klimmers uit om te oefenen. Aan het einde van de weg gaan we te voet verder en vergapen ons aan de prachtige bergwereld. Het wordt er smaller en dan kunnen we niet meer verder. Het is voorjaar en er staat te veel water. Het fijne is dat de bus gratis is en er ook uitleg wordt gegeven, uiteraard betaal je wel entree voor het park. Net voorbij de tunnel waardoor de weg het dal uit gaat stoppen we en gaan een trail lopen. Jules blijft achter en ook Nel ziet het verderop (vanwege de hoogte) voor gezien. Je wordt er wel beloond door een mooi uitzicht terug het dal in.
Het landschap gaat van de rood-oranje kleur van het steen over naar groen en doet bijna Zwitsers aan. We blijven op grote hoogte, passeren een bordje 7777 ft en komen aan bij onze lodge in Bryce Canyon City. Er is daar behalve de lodge nog een pomp, wat (grotendeels gesloten) winkeltjes in namaak Western style, wat restaurants, een landingsplaats voor een helicopter en een manege - that's it. Het is wel allemaal eigendom van één familie. 's Avonds doen we ons tegoed in een van de restaurants bij een uitgebreid buffet.

Bryce Canyon

Later blijkt dit een hoogtepunt van de reis: Bryce Canyon N.P. We rijden door totdat de weg ophoudt op zo'n 2900 m hoogte. Sneeuw tussen de bomen en een vergezicht naar het zuiden, daarbij wat eerste rood-oranje rotsen met soms grijs-witte banden, verweerd en door erosie omgevormd tot alle denkbare figuren. Op de terugweg stoppen we bij elk uitzichtspunt. Elke keer is het weer anders, dan zijn er 'bruggen' en stijle punten, dan weer 'figuren' die van alles kunnen voorstellen. Niet voor niets het een van de uitzichtspunten Inspiration Point. Sommige uitzichtspunten vragen om een korte wandeling, eentje zelfs met een steile klim. Het is onbeschrijfelijk mooi, dus moeten de foto's maar spreken.Behalve prairie dogs vertonen zich ook raven, toeristen brengen altijd eten mee.
We hadden graag nog een dag extra gehad om af te dalen en een van de trails te lopen die tussen de formaties door gaan.
Tegen zonsondergang gaan we terug, maar dat valt tegen, omdat het licht niet meer in de lagere delen kan komen. We genieten echter van de rust, er is werkelijk niemand meer en na het invullen van de duisternis krijgen we een mooie sterrenlucht. Op de terugweg duiken opeens grazende reeën in het schijnsel van de koplampen op en laten zich door ons niet storen.

naar Page (Glen Canyon)

De route leidt weer terug in zuidelijke richting, in Kanab wordt getankt en worden boodschappen gedaan en dan verlaten we Utah. De weg leidt opeens omhoog en aan de rand van de Kaibab National Forest is een mooi uitzicht op de omringende kliffen. De vlakte voorbij het bos van Kaibab is leeg en droog, maar soms is er mooi bloesem van vetplanten. We stoppen bij de brug over de Colorado River en spotten daar een aantal condors, heel bijzonder wordt ons verteld. Verderop komen we in Page, een plaatsje dat ontstond door de aanleg van een dam in de Colorado River die de Glen Canyon deed onderlopen en verdwijnen, nu een uitgebreid watersportgebied.
Het is een wat raar dorp, zo midden in de verlatenheid en droogte, met daarin een enorm stuwmeer en wat kilometers verder de schoorstenen van een kolencentrale.
Het lijkt zo weggelopen uit SimCity.

aan de rand van het Kaibab Forest

in de diepte stroomt de rivier

Glen Canyon

Vanuit Page is het een korte rit naar de (Glen Canyon) dam, niet zo indrukwekkend als de Hoover Dam. Je kunt er op en zandweg wel dicht bij het water van het stuwrmeer komen. Een paar mijlen de andere kant op wacht een wandeling op ons die eindigt bij een bocht in de Colorado River, zo'n 200m lager ligt een U-bocht - Horseshoe Bend; sportje om zo dicht mogelijk bij rand op de foto te gaan. We gaan de dam over en laten de tolweg naar Wahweap Bay voor wat die is en rijden door tot Big Water. We verlaten de highway en komen op een zandpad uit, de Smokey Mountain Road. De 4x4 mag aan en we zitten opeens alleen in een maanachtige omgeving, alleen rotsen, zand en struikgewas, we komen er niemand tegen.
Het enige teken van leven zijn wat vliegen. Omdat het doorrijden wat te veel van het goede is (150 mijl onverhard) keren we weer terug om kort voor Big Water toch iemand te zien - op de fiets! Terug in Page is er tijd voor pizza, bekijken van de foto's van de bouw van Page in de pizzatent en daarna wat rust in het hotel.

wel heel dicht bij de rand

Monument Valley

We gaan weer terug richting Utah en rijden langs de kolenkrachtcentrale, een raar gezicht midden in het niets. Net over de grens is de aftakking die weer terug leidt naar Arizona, naar Monument Valley. Het is hier indianenland (Navajo Nation). Er is een uitgebreid Visitor Center met een grote winkel. Gezeten achter op een pickup met 11 anderen kun je door het dal rijden, betaald uiteraard en stoffig ook, of je gaat met de eigen auto. Dat doen we dus, we hebben niet voor niets een 4x4. Dit is ondanks de hobbelwegen wel comfortabel - geen stof en geen hitte dankzij de airco.
De torens en andere geërodeerde rotsformaties zijn schitterend zoals ze uit het verder vlakke landschap opstijgen. De weg leidt in een lus door het gebied en er zijn diverse uitzichtspunten waar we stoppen. De achterkant van de auto is hierna oranjerood gekleurd van het fijne stof, dat verderop echter weer helemaal is weggeblazen. Een volgende stop is voorbij Mexican Hat, de rotsformatie die het plaatsje zijn naam gaf. Op de achtergrond gemarmerde rotsformaties. Dit gebied is vooral leeg, onbewoond en buitengewoon rustig, elke 10 minuten een tegenligger. Er zijn geen dorpen, alleen de weg (eerst de 191 en dan de 160). De wind zorgt voor stofstormen die her en der over het wegdek jagen. De reis eindigt in Kayenta op het kruispunt van de 160 en de 163, 2 pompen, wat motel/hotels en een winkelcentrum met de nodige fastfood restaurantjes.

zooekplaatje (oplossing: Peter)

naar Grand Canyon

Na boodschappen doen, pinnen en tanken gaan we goed voorzien op pad richting Grand Canyon. Ook deze weg leidt door een desolaat landschap, verspreid bewoond door Navajo's. Ze wonen vaak armoedig, als een stacaravan op is wordt er gewoon en nieuwe naast gezet en zo staan er soms wel 4 op een rij waaronder 3 in steeds verdergaande staat van ontbinding.
In Tuba City is een stop bij een restaurant/winkelcombinatie waar hele busladingen worden ontscheept. In de winkel zien Truus en Peter een mooie wandversiering (Kokopelli) die echter niet in de koffer past. Shipping is ook geen optie, zelfs duurder dan het ding - helaas. De weg buigt af naar het westen en de eerste contouren van de Canyon verschijnen. Dan is er een stop met uitzicht over de Canyon en de Colorado River in de diepte. Er zijn nog enkele uitzichtspunten voordat we weer richting zuiden gaan. Eerst stoppen we bij het vliegveld om een helicoptervlucht voor morgen te boeken. Nog een stuk weg en in Valle bereiken we onze bestemming. Ook hier een T-splitsing, een pomp, restaurants, een lodge en als toegifte een vliegveld met vliegtuigmuseum. Aan de overkant van het hotel ligt Yabba Dabba-doo, een Fred Flintstone toestandje waar we toch maar niet gaan eten. Wel eten we lekker in het restaurant van ons hotel.

eerste blik op de Canyon

Grand Canyon

folder Eerste stop is het vliegveld waar het heel druk is. Jules en Peter worden in een busje geladen en verderop bij wat helicopters gedropt. In de heli is er een koptelefoon met uitleg in het Engels en daarna in het Nederlands. Na een korte vlucht over het bos dan de Canyon. De heli mag niet onder de 'rim' (rand) komen, maar de north rim is hoger gelegen dan de south rim en zo krijg je toch het idee ín de canyon te vliegen. Het halve uur vliegen is zo voorbij en nagenietend gaan we naar de Visitor Center. Ook hier rijden shuttlebussen, de westelijke route naar Hermit's Rest is zelfs alleen per bus bereikbaar. Hier starten we onze toer. Bij uitzichtspunten stap je uit, elke 10 minuten stopt weer en bus. Voor een enkel stuk is het ook leuk om langs de rand te lopen. Elke keer opnieuw is het uitzicht overweldigend.
Terug in Grand Canyon Village nemen we de bus in oostelijke richting. Bij Grandview Point is een overdekt uitzichtspunt met veel info over het ontstaan van de canyon, een maquette en een winkeltje. Jules rijdt door met de bus, de rest stapt op de voorlaatste halte uit en loopt langs de rand terug naar de parkeerplaats. Moe gestreden doen we ons tegoed in de plaatselijke Mac voordat het terug gaat naar het hotel. Net als gisteren waait het er ontzettend hard en wordt het 's nachts zelfs fris.

en verder vanaf de South Rim

naar Laughlin via route 66

In zuidelijke richting rijdend wordt het landschap weer groener.In Williams is er een tankstop voor onze slurper voordat we de I40 op gaan. Een heel rustige freeway met vooral vrachtwagens brengt ons in no time naar Seligman. Dit is een plaatsje van niets maar de vergetelheid ontstegen doordat hier een stukje originele route 66 begint. Het plaatsje staat vol winkeltjes met route 66 merchandise en voor elke winkel is er een ander model jaren 60 slee. Voorbij deze opgeklopte nostalgie loopt de route als een rechte lijn haast eindeloos door. Aan de horizon zien we een bui uitregenen, zelf houden we mooi weer. Bij Peach Springs gaat het door de bergen en de route eindigt in Kingman. Daar gaan we verder naar het westen tot de grens van Arizona met Nevada. Vlakbij is de Colorado River weer afgedamd (Davis Dam) en ook hier is een onderkomen voor de werkers gebouwd: Bullhead City. Aan de overkant in Nevada werden er voor de bouwvakkers goktenten neergezet - Laughlin. Later zijn er enorme hotels verrezen waar het goedkoop is overnachten, uiteraard om de gokkers te lokken. Dit is een maffe plek in de woestijn, er is verder niets te doen of te zien. Na een maaltijd in de Panda fastfood (inderdaad Oosters) is er een wandeling door het plaatselijke winkelcentrum vol outlets. Zij hebben een goede airco.

Laughlin (NV) vanuit Bullhead City (AR)

Mojave NP en Joshua Tree NP

De weg richting Las Vegas is vrij druk, maar gelukkig slaan we na de tankstop in Searchlight af en rijden onmiddellijk tussen grote Joshua trees, eigenlijk cactusachtigen. Het landschap wordt wijds, de Joshua trees verdwijnen en opeens is er een plaatsje net als een oase: er is zelfs een spoorlijn. Het is heerlijk om ergens stil te staan - echt stil ondanks de I-15 in de verte en de jetliners met hun strepen in de lucht. Een hele tijd rijden we evenwijdig aan de spoorlijn om in Kelso (station als een Mexicaans kasteel,motel,pomp,3 huizen, zand en palmen) naar het zuiden af te buigen. Verderop zijn er de zingende duinen. Naar een wandeling richting duinen, zijn ze toch verder weg dan het leek. We zien er van af om ze te beklimmen en het geluid op te roepen dat ze blijkbaar voortbrengen. Het blijft rijden door een desolaat maanlandschap tot we opeens weer op Route 66 stuiten, die hier wel is hernummerd. Er ligt een immens droog zoutmeer waar de weg gewoon doorheen gaat. Het maanlandschap wordt vervolgd tot we in Twentynine Palms weer in de bewoonde wereld komen. Verderop in Yucca Valley doen we ons in een restaurant van Appleby tegoed aan een menu. We rijden een stuk terug en gaan het Joshua Tree N.P. in met inderdaad Joshua trees. Een aftakking brengt ons naar de Salton View met een mooi uitzicht richting Mexico en de dieper gelegen San Andreasbreuk.
Het is al redelijk laat als we het park verlaten en na een korte rit over de freeway ons intrek doen in het hotel in Palm Springs.

van Palm Springs naar LA

Palm Springs doet zijn naam eer aan, maar wij kiezen voor de route door de bergen: de bochtige Pines to Palms Highway. De hoger gelegen delen van deze San Bernardino National Forest laten aan de Alpen denken. Het is een hele rit en bij Hemet komen we in het dal uit. We gaan voorbij de Lake Elsinore en stoppen wat later bij een picknickplek. Hier blijkt dat we helemaal verkeerd zitten, niet goed op de TomTom gelet. Het gaat weer terug om over de bergen van de Cleveland National Forest bij de kust te komen. De natuur is hier weelderig, van alles staat in bloei. De kustweg (terug op weg nr. 1) gaat van het ene stadje over in het andere. Los Angeles lijkt niet meer ver maar het is druk op de weg, er zijn voortdurend verkeerslichten, niet echt ontspannen rijden voor de chauffeur. Die houdt het dan ook ondanks de mooie route voorbij Long Beach voor gezien en draait pardoes freeway no. 405 op. Dat is zo'n typische Amerikaanse freeway met 6 banen en een carpool lane en behoorlijk druk. Maar het rijdt wel door en niet zo veel later zijn we bij de afslag met 100m verder het hotel. Na het inchecken gaan we wandelend op pad en vinden het restaurant uit de POI's van de TomTom niet, maar wel een Panda Express - Chinees dus. In de drankwinkel scoren we nog een fles wijn die we later op de kamer legen.

Pine to Palms Highway

Cleveland National Forest

Los Angeles

Een hele dag cruisen in L.A. met als eerste bestemming Venice Beach. Er is langs de kust een lange wandelpromenade met allemaal winkeltjes - t-shirts, zonnebrillen en zo. Vlak bij de bodybuilders van Muscle Beach is een winkel waar Truus een hippy rok past en koopt. Na enige tijd te hebben gewandeld gaat het terug naar de auto waar we vlakbij nog een arrestatie zo maar langs de straat zien. Over de kustweg gaat het verder naar Santa Monica voor de volgende bestemming: Hollywood. Op de kaart niet zo ver maar in het drukke verkeer duurt het even voordat we voorbij Beverly Hills op de Sunset Strip komen. Op de trottoirs de sterren van de sterren, eigenlijk allemaal niet zo bijzonder.
We komen de auto er niet voor uit. We rijden een stukje de Hollywood Hills in tot we een mooie kijk op de beroemde letters hebben.
We houden een stop bij een Mac, het ziet er allemaal wat shabby uit, en ook de mensen passen niet bij ons beeld van Hollywood. Op de terugweg laat Jules ons schrikken omdat hij valt: hij is door zijn rug gegaan.
We gaan per SUV downtown, eerst is er de uitgebreide Koreaanse wijk. Inderdaad, alle opschriften in het Koreaans en er lopen ook voornamelijk Koreanen op de stoep. Heel gek. Tussen de wolkenkrabbers van de binnenstad komen we in de Chinese wijk die het echter bij verre niet haalt bij haar broertje in San Francisco. Het is al weer late middag en we komen bij de University stil te staan, drukte vanwege een diplomauitreiking. Vlak bij het hotel is een Tacotent, tijd voor Mexicaans eten.

naar huis

Goed uitgerust wordt er getankt en waarna vlakbij de benzineslurper weer wordt ingeleverd. Jules is er niet bij want hij heeft helaas veel last van zijn rug. We worden weer keurig bij het hotel afgeleverd. Tegen de middag betalen we de rekening voor de ontbijten, terwijl die toch in de prijs waren inbegrepen (werk voor thuis) en stappen in de shuttlebus naar het vliegveld vlakbij. Dit bestaat uit aparte terminals met maar weinig voorzieningen, dus er is niet veel te doen tijdens het wachten. Nogal chaotisch gaan we boarden, we waren tot nu toe altijd een vlekkeloze organisatie gewend.

Het is al voorbij 10 uur 's ochtends (thuistijd) voordat de schuiven voor de ramen open gaan en het ontbijt wordt gebracht. Keurig op tijd na 10 1/2 uur vliegen landen we op Schiphol.